Bütün gece korkudan uyuyamadım. Ölüm korkusu sardı benliğimi... Yine de ekrana bakmaktan, haberleri izlemekten kendimi bir türlü alamıyorum...

Yıkıntıların altından hâlâ canlı çıkarmaya uğraşıyorlardı... Bu sahnelerden birini ömrümce unutmayacağımı biliyorum. Betonların üstünden biri, bulduğu ufacık bir delikten aşağıya seslendi...

Kim var?

Bir çocuk sesi yanıt verdi. Tertemiz. Acılardan uzakmışcasına...

Annen nerede?

O uyuyor...

Bırak onu uyusun yavrum. Sen gel, gazoz alacağız...

Çocuğu çıkardılar sanırım. Daha fazla bakamadım... Hıçkırıklarımı tutmam olası mıydı...

Haydi bilimci amcalar. Daha çok yorulun. Depremi felaket haline gelmeden önlemeye çalışın. Hiç değilse gününden önce öğrenmeyi, insanları uyarmayı becerin. Sizden bunu beklemek biz çocukların hakkıdır. Çünkü yaşama hakkımızı kullanmak istiyoruz. Bilimde sizi geçmeyi de...