Bazen gece olmasını, Frankfurttaki odama annemin gelmesini bekliyorum.
Öyle sanıyorum ki, geceleri annem ruhunu bana gönderiyor ya da hep yanımda da, görünebilmek için ortalığın kararmasını bekliyor. Işığı söndürüp televizyonu da kapadıktan sonra ben... Ekranın ortasına yerleşiyor. Ak tülbentiyle başı sarılı... Hastanedeki o umut bekleyen masumluğuyla, yirmi dokuz yıllık ayrılığımızın "kederini" yok edercesine, gözleyip duruyor koca kızını. İsteğince... Sabah ışıyıncaya kadar... Ne zaman dönüp baksam karşımda o yüz. Sesimi çıkarmıyorum... Hatta başamı yorganın altına saklamıyorum ki hasretini dindirsin. Çünkü onca zaman, hep kızmıştım ilgisine. Beni bulamayacağı yerlere kaçmıştım...
