Cool sözcüğü bir onay terimi aolarak tüm dünyada gençlerin ağzında. Günümüze kadar var olan bütün gençlik altkültürlerinin önemli bir öğesi olmayı başaran; ama ailelerin kafasını karıştırmak için sürekli ad ve kostüm değiştiren bu tavır, değişip duran bir modadan mı ibaret? Yoksa popüler kültürü fathetmekle yetinmeyip aşırı milliyetçi, dini ve solcu akımların "sıkıcı"lığını alkol, sigara, uyuşturucu, seks, müzik ve şiddetin cazibesiyle sarsan bu apolitik isyan tavrı başka bir "yaşama tarzı"nın habercisi mi?

Pountain ve Robins, kitaplarının "geniş kapsamlı sosyal bilimsel bir araştırma addiası" olmadığını söyleyip "son 50 yıldaki popüler kültür evrimlerini açıklama konusunda coll'dan nasıl yararlanırız diye yola çıktık" diyorlar. Ama cool'un izlerini Afrika kültürlerindeki antik köklerinden, Amerika'daki siyahi kölelerin isyan müziğine; Rönesans İtalya'sından, "Anadolu gülüşü"ne; siyasi cazcılardan, iki savaş arası dönemin resim, sinema, edebiyat ve müziğinin avagart sanatçılarına; ve günümüzde spordan, psikolojiden, Wall Street'e; reklam ve medya dünyasına kadar sürerek yukarıda sorulan sorulara sağlam argümanlara dayanan yanıtlar veriyorlar. Savaşçı toplumlarda genç erkeklerin saldırganlığını kontrol altına almasını sağlayan dini bir etik olan cool'un, köleleğin onur kırıcılığına karşı bir savunma mekanizması haline nasıl geldiği; daha sonra endüstriyel kapitalizmin konformizmine karşı bir çeşit isyan tavrına, günümüzde ise tüketici kapitalizmdeki rekabet baskısıyla baş etmemeye yarayan bir mekanizmaya nasıl dönüştüğü, bu dönüşümün Charlie Parker, Elvis ve Mick Jagger; Brecht ve Guy Debord; Greate Garbo ve Hilary Clinton; James Dean ve Morlon Brando; Muhammed Ali ve Micheal Jordan; Hitler ve Kennedy gibi cool kişilikler üzerinde nasıl tezahür ettiği akıcı bir üslupla anlatılıyor.